1 files changed, 0 insertions, 468 deletions
diff --git a/markup/pod/live-manual/media/text/pl/user_customization-runtime.ssi b/markup/pod/live-manual/media/text/pl/user_customization-runtime.ssi
deleted file mode 100644
index 1ccda5c..0000000
--- a/markup/pod/live-manual/media/text/pl/user_customization-runtime.ssi
+++ /dev/null
@@ -1,468 +0,0 @@
-:B~ Dostosowywanie zdarzeń podczas uruchamiania systemu
-
-1~customizing-run-time-behaviours Dostosowywanie zdarzeń podczas
-uruchamiania systemu
-
-Cała konfiguracja, która odbywa się w czasie pracy systemu jest wykonywana
-przez live-config. Oto niektóre z najbardziej popularnych opcji live-config,
-którymi mogą być zainteresowani użytkownicy. Pełną listę wszystkich
-możliwości można znaleźć w podręczniku man pakietu live-config.
-
-2~ Personalizacja użytkownika live
-
-Jednym ważnym czynnikiem jest to, że użytkownik jest tworzony przez
-live-boot w czasie startu systemu, a nie live-build w czasie kompilacji. To
-wpływa nie tylko, na to gdzie materiały dotyczące użytkownika live są
-wprowadzone w kompilacji, jak to opisano w {Uwzględnianie lokalne
-Live/chroot}#live-chroot-local-includes, ale również na wszelkie grupyi
-uprawnienia związane z użytkownikiem live.
-
-Można określić dodatkowe grupy, do których użytkownik live będzie należeć
-korzystając z jednej z możliwości, aby skonfigurować live-config. Na
-przykład, aby dodać użytkownika live do grupy #{fuse}#, można dodać
-następujący plik w
-#{config/includes.chroot/etc/live/config/user-setup.conf}#:
-
-code{
-
- LIVE_USER_DEFAULT_GROUPS="audio cdrom dip floppy video plugdev netdev powerdev scanner bluetooth fuse"
-
-}code
-
-lub użyj
-#{live-config.user-default-groups=audio,cdrom,dip,floppy,video,plugdev,netdev,powerdev,scanner,bluetooth,fuse}#
-jako parametru startowego.
-
-Możliwe jest również, aby zmienić domyślną nazwę użytkownika "user" i
-domyślne hasło "live". Jeśli chcesz to zrobić, z jakiegokolwiek powodu,
-można to łatwo osiągnąć w następujący sposób:
-
-Aby zmienić domyślną nazwę użytkownika należy po prostu określić ją w
-konfiguracji:
-
-code{
-
- $ lb config --bootappend-live "boot=live components username=live-user"
-
-}code
-
-Jednym z możliwych sposobów zmiany domyślnego hasła jest użycie
-odpowiedniego haka, jak opisano w {Haki podczas uruchamiania
-systemu}#boot-time-hooks. W tym celu można użyć haka "passwd" z
-#{/usr/share/doc/live-config/examples/hooks}#, przedrostkiem jest
-odpowiednio (np. 2000-passwd), należy go dodać do
-#{config/includes.chroot/lib/live/config/}#
-
-2~customizing-locale-and-language Ustawianie lokalizacji i języka
-
-Podczas uruchamiania systemu live, język jest definiowany przez dwa etapy:
-
-_* generowanie plików lokalizacji
-
-_* ustawienie konfiguracji klawiatury
-
-Domyślne ustawieniem lokalnym podczas budowania systemu live jest
-#{locales=en_US.UTF-8}#. Aby określić ustawienia regionalne, które powinny
-być wygenerowane, użyj parametru #{locales}# w opcji #{--bootappend-live}#
-polecenia #{lb config}#, np.
-
-code{
-
- $ lb config --bootappend-live "boot=live components locales=de_CH.UTF-8"
-
-}code
-
-Wiele lokalizacji może być określone w postaci listy rozdzielonej
-przecinkami.
-
-Parametr ten, jak również parametr konfiguracyjny klawiatury jak wskazano
-poniżej, może być również używany w linii poleceń jądra. Można określić
-ustawienia regionalne poprzez #{language_country}# (w tym przypadku używane
-jest kodowanie domyślne) lub pełnej nazwy z kodowaniem
-#{language_country.encoding}#. Lista obsługiwanych lokalizacji i kodowań
-można znaleźć w #{/usr/share/i18n/SUPPORTED}#.
-
-Zarówno konfiguracja konsoli i klawiatury X wykonywana jest przez
-#{live-config}# przy pomocy pakietu #{console-setup}#. Aby je skonfigurować,
-ustaw parametry startowe #{keyboard-layouts}#, #{keyboard-variants}#,
-#{keyboard-options}# i #{keyboard-model}# przez opcję
-#{--bootappend-live}#. Prawidłowe wartośći opcje można znaleźć w
-#{/usr/share/X11/xkb/rules/base.lst}#. Aby znaleźć układy i warianty
-klawiatury dla danego języka, spróbuj wyszukać nazwę w języku angielskim
-i/lub kraj, gdzie mówi się danym językiem, np.:
-
-code{
-
-$ egrep -i '(^!|german.*switzerland)' /usr/share/X11/xkb/rules/base.lst
- ! model
- ! layout
-   ch              German (Switzerland)
- ! variant
-   legacy          ch: German (Switzerland, legacy)
-   de_nodeadkeys   ch: German (Switzerland, eliminate dead keys)
-   de_sundeadkeys  ch: German (Switzerland, Sun dead keys)
-   de_mac          ch: German (Switzerland, Macintosh)
- ! option
-
-}code
-
-Należy pamiętać, że każdy wariant wymienia układ, którego dotyczy w opisie.
-
-Często tylko układ klawiatury musi być skonfigurowany. Na przykład, aby
-uzyskać listę plików lokalizacyjnych dla niemieckiego i szwajcarskiego
-niemieckiego układu klawiatury w systemie X użyj:
-
-code{
-
- $ lb config --bootappend-live "boot=live components locales=de_CH.UTF-8 keyboard-layouts=ch"
-
-}code
-
-Jednak dla bardzo konkretnych przypadków użycia, można dodać inne
-parametry. Na przykład, aby ustawić francusko języczny system z układem
-klawiatury French-Dvorak (zwany Bepo) na klawiaturze typu USB TypeMatrix
-EZ-Reach 2030, użyj:
-
-code{
-
- $ lb config --bootappend-live \
-     "boot=live components locales=fr_FR.UTF-8 keyboard-layouts=fr keyboard-variants=bepo keyboard-model=tm2030usb"
-
-}code
-
-Wiele wartości oddzielonych przecinkami może być przypisane do każdego z
-parametrów #{keyboard-*}#, z wyjątkiem #{keyboard-model}#, który przyjmuje
-tylko jedną wartość. Proszę przejrzeć podręcznik man #{keyboard(5)}# aby
-uzyskać więcej szczegółów i przykładów zmiennych #{XKBMODEL}#,
-#{XKBLAYOUT}#, #{XKBVARIANT}# i #{XKBOPTIONS}#. Jeśli podano wiele
-#{keyboard-variants}# (ang warianty klawiatury), będą one dopasowane jeden
-do drugiego przez wartość #{keyboard-layouts}# (patrz opcja #{setxkbmap(1)}#
-#{-variant}#). Puste wartości są dozwolone; na przykład aby zdefiniować dwa
-układy, domyślny US QWERTY oraz drugi US Dvorak, zastosuj:
-
-code{
-
- $ lb config --bootappend-live \
-     "boot=live components keyboard-layouts=us,us keyboard-variants=,dvorak"
-
-}code
-
-2~persistence Persistence
-
-Odmianą Live CD jest preinstalowany system, który uruchamia się z nośników
-tylko do odczytu, takich jak cdrom, gdzie operacje zapisu i modyfikacje nie
-przetrwają restartów sprzętowych hosta, na którym jest uruchomiony.
-
-System live jest uogólnieniem tego paradygmatu, a tym samym wspiera media
-inne prócz płyt CD; ale dalej jako jego domyślne zachowanie, należy uważać
-operacje tylko do odczytu a wszekie zmiany, w czasie działania są tracone
-podczas zamykania systemu.
-
-'Persistence' (ang. trwałość) to wspólna nazwa dla różnych rodzajów
-rozwiązań dla zapisania niektórych lub wszystkich danych między restartami
-podczas używania i wprowadzania zmian do systemu. Aby zrozumieć, jak to
-działa to przydatna była by wiedza, że nawet wtedy, gdy system jest
-uruchamiany i działa z nośnika tylko do odczytu, to modyfikacje plików i
-katalogów są zapisywane na zapisywalnych nośnikach, typowo dysk RAM (tmpfs)
-a dane w pamięci RAM nie przetrwają restartu.
-
-Dane przechowywane na tym ramdysku powinny być przechowywane na zapisywalnym
-trwałym nośniku takim jak lokalny dysk, lokalny udział sieciowy lub nawet na
-sesji wielosesyjnego dysku CD-RW/DVD-RW. Wszystkie te nośniki są obsługiwane
-w systemach live na różne sposoby i wszystkie, oprócz ostatniej wymagają
-specjalnego parametru startowego określonego w czasie startu systemu:
-#{persistence}#.
-
-Jeśli ustawiony jest parametr startowy #{persistence}# (a #{nopersistence}#
-nie jest ustawiony), lokalne nośniki (np. dyski twarde, napędy USB) będą
-przeszukane w celu znalezienia woluminów trwałości podczas startu
-systemu. Możliwe jest ograniczenie, jakiego typu woluminy trwałości będą
-wykorzystane przez określenie pewnych parametrów startowych opisanych w
-podręczniku man live-boot(7). Wolumin trwałości może być każdym z
-wymienionych:
-
-_* partycja, identyfikowana po nazwie GPT.
-
-_* system plików, identyfikowany po etykiecie.
-
-_* plik obrazu zlokalizowany na każdym obsługiwanym systemie plików (nawet
-na partycji NTFS innego systemu), identyfikowany po nazwie pliku.
-
-Etykietą dla woluminu musi być #{persistence}#, ale będzie ignorowane,
-dopóki nie będzie zawarty w katalogu głównym plik o nazwie
-#{persistence.conf}#, który jest używany by pełni dostosować wolumin
-persistence, to znaczy, że wskazuje się w nim katalogi, w których chcesz
-zapisać na woluminie zmiany przy restarcie. Zobacz {Plik
-persistence.conf}#persistence-conf, aby uzyskać więcej szczegółów.
-
-Oto kilka przykładów, jak przygotować wolumin, aby mógł być on użyty z opcją
-persistence. Może to być, na przykład, partycja ext4 na dysku twardym lub na
-nośniku wymiennym stworzona przez, np.:
-
-code{
-
- # mkfs.ext4 -L persistence /dev/sdb1
-
-}code
-
-Zobacz również {Wykorzystanie przestrzeni pozostałej na nośniku
-USB}#using-usb-extra-space.
-
-Jeśli masz już partycję na urządzeniu, można po prostu zmienić jego etykietę
-używając następującego polecenia:
-
-code{
-
- # tune2fs -L persistence /dev/sdb1 # for ext2,3,4 filesystems
-
-}code
-
-Oto przykład, jak stworzyć plik obrazu opartego na ext4 do zastosowania z
-opcją persistance:
-
-code{
-
- $ dd if=/dev/null of=persistence bs=1 count=0 seek=1G # for a 1GB sized image file
- $ /sbin/mkfs.ext4 -F persistence
-
-}code
-
-Po utworzeniu pliku obrazu, na przykład, aby sprawić by katalog #{/usr}# był
-prwały, ale tylko zapisywał zmiany wprowadzone w tym katalogu, a nie całą
-zawartość #{/usr}#, można użyć opcji "union". Jeśli plik obrazu znajduje się
-w katalogu domowym, należy skopiować go do katalogu głównego systemu plików
-na dysku twardym i zamontować go w #{/mnt}# w następujący sposób:
-
-code{
-
- # cp persistence /
- # mount -t ext4 /persistence /mnt
-
-}code
-
-Następnie utwórz plik #{persistence.conf}# dodając zawartość i odmontowując
-plik obrazu.
-
-code{
-
- # echo "/usr union" >> /mnt/persistence.conf
- # umount /mnt
-
-}code
-
-Teraz uruchom ponownie i wybierz nośnik live, a następnie uruchom dodając
-parametr startowy "persistence".
-
-3~persistence-conf Plik persistence.conf
-
-Partycję z etykietą #{persistence}# należy skonfigurować za pomocą pliku
-#{persistence.conf}#, aby dowolne katalogi stały się trwałe. Ten plik,
-znajdujący się w głównym katalogu systemu plików partycji, kontroluje które
-katalogi są trwałe i w jaki sposób.
-
-To jak niestandardowe wierzchnie zamontowania są skonfigurowane jest opisane
-w szczegółach w podręczniku man persistence.conf(5), ale ten prosty przykład
-powinien być wystarczający dla większości zastosowań. Powiedzmy, że chcemy,
-aby nasz katalog domowy i cache APT było trwałe w pamięci podręcznej systemu
-plików ext4 na partycji /dev/sdb1:
-
-code{
-
-# mkfs.ext4 -L persistence /dev/sdb1
- # mount -t ext4 /dev/sdb1 /mnt
- # echo "/home" >> /mnt/persistence.conf
- # echo "/var/cache/apt" >> /mnt/persistence.conf
- # umount /mnt
-
-}code
-
-Następnie uruchamiamy ponownie komputer. Podczas pierwszego uruchomienia
-zawartość #{/home}# i #{/var/cache/apt}# zostanie skopiowana do woluminu
-trwałości i od tej pory wszystkie zmiany w tych katalogach będą
-przechowywane na tym woluminie. Należy pamiętać, że wszelkie ścieżki
-wymienione w pliku #{persistence.conf}# nie mogą zawierać spacji lub
-specjalnych komponentów ścieżki: #{.}# i #{..}# . Ponadto, ani #{/lib}#,
-#{/lib/live}# (lub którykolwiek z jego podkatalogów) ani #{/}# nie może
-zostać utrwalony za pomocą własnych punktów montowania. Jako obejście tego
-ograniczenia można dodać #{/ union}# do pliku #{persistence.conf}# w celu
-osiągnięcia pełnej trwałości.
-
-3~ Używanie więcej niż jednego magazynu persistence
-
-Istnieją różne sposoby korzystania z wielu magazynów trwałości
-(ang. persistence) dla różnych zastosowań. Na przykład, przy używanie kilku
-magazynów w tym samym czasie lub wybranie tylko jednego, spośród różnych, do
-bardzo specyficznych zastosowań.
-
-Kilka różnych niestandardowych woluminów-nakładek (z własnymi plikami
-#{persistence.conf}#) może być używane w tym samym czasie, ale jeżeli kilka
-woluminów tworzy ten sam katalog trwałym, będzie używany tylko jeden z
-nich. Jeśli jakieś dwa punty montowania są "zagnieżdżone" (np. jeden jest
-podkatalogiem drugiego) to katalog parent (ang. rodzic) zostanie zamontowany
-przed katalogiem child (ang. dziecko) tak że jeden punkt montowania nie
-będzie ukryty przed innym. Zagnieżdżone niestandardowe woluminy są
-problematyczne, jeżeli są wymienione w tym samym pliku
-#{persistence.conf}#. Zobacz podręcznik man persistence.conf(5), jak radzić
-sobie z tym przypadkiem, jeśli naprawdę potrzebujesz (Wskazówka: zazwyczaj
-nie potrzebujesz).
-
-Jednym z możliwych przypadków użycia: Jeśli chcesz przechowywać dane
-użytkownika np. #{/home}# i dane superużytkownika tj. #{/root}# na różnych
-partycjach, utwórz dwie partycje z etykietą #{persistence}# i dodaj plik
-#{persistence.conf} na każdą z nich, tak #{# echo "/home" >
-persistence.conf}# na pierwszej partycji, przez co będzą zapisywane pliki
-użytkownika i #{# echo "/root" > persistence.conf}# na drugiej partycji,
-która będzie przechowywać pliki superużytkownika. Wreszcie, należy użyć
-parametru startowego #{persistence}#.
-
-Jeśli użytkownik będzie potrzebował wiele magazynów trwałości tego samego
-typu dla różnych miejsc lub dla celów testowych, takich jak magazyny
-#{private}# i #{work}# parametr startowy #{persistence-label}# użyty w
-połączeniu z parametrem #{persistence}# pozwoli na wiele unikatowych
-magazynów trwałości. Przykładem może być, jeśli użytkownik chciałby użyć
-partycji trwałości oznaczonej #{private}# dla prywatnych danych, takich jak
-zakładki w przeglądarce lub innych typów danych, to mógłby użyć parametrów
-startowych:#{persistence}# #{persistence-label=private}#. A do
-przechowywania danych związanych z pracą, takich jak dokumenty, projekty
-badawcze lub inne rodzaje, mógłby skorzystać z parametrów startowych:
-#{persistence}# #{persistence-label=work}#.
-
-Ważne jest, aby pamiętać, że każda z tych partycji, #{private}# i
-#{work}#, także potrzebuje pliku #{persistence.conf}#. Podręcznik man
-pakietu live-boot zawiera więcej informacji o tym, jak korzystać z tych
-etykiet z zapisanymi nazwami.
-
-3~ Using persistence with encryption
-
-Korzystanie z funkcji trwałości (ang. persistence) oznacza, że niektóre
-poufne dane mogą zostać narażone na ryzyko. Zwłaszcza jeśli trwałe dane są
-przechowywane na urządzeniu przenośnym, takim jak pamięci USB lub zewnętrzne
-dyski twarde. To jest miejsce, gdzie przydatne staje się  szyfrowanie. Nawet
-jeśli cała procedura może wydawać się skomplikowana, ze względu na liczbę
-kroków, które należy podjąć, to jest bardzo łatwo obsługiwać szyfrowane
-partycje z live-boot. Aby móc korzystać z *{luks}*, który jest obsługiwanym
-typem szyfrowania, musisz zainstalować /{cryptsetup}/ zarówno na maszynie
-tworzenia zaszyfrowanych partycji, a także w systemie live, który będzie
-używał szyfrowanej trwałej partycji.
-
-Aby zainstalować /{cryptsetup}/ na twoim komputerze:
-
-code{
-
- # apt-get install cryptsetup
-
-}code
-
-Aby zainstalować /{cryptsetup}/ na twoim systemie live dodaj go do listy
-pakietów:
-
-code{
-
- $ lb config
- $ echo "cryptsetup" > config/package-lists/encryption.list.chroot
-
-}code
-
-Gdy Twoj system live posiada /{cryptsetup}/, to w zasadzie wystarczy, już
-tylko utworzyć nową partycję, zaszyfrować ją i uruchomić z parametrami
-#{persistence}# i #{persistence-encryption=luks}#. Mogliśmy już przewidzieć
-ten krok i dodać parametry startowe w czasie kompilacji przestrzegając
-następującej procedury:
-
-code{
-
- $ lb config --bootappend-live "boot=live components persistence persistence-encryption=luks"
-
-}code
-
-przejdzmy do szczegółów dla tych wszystkich, którzy nie są zaznajomieni z
-szyfrowaniem. W poniższym przykładzie mamy zamiar użyć partycji na dysku
-USB, która odpowiada #{/dev/sdc2}#. Należy zaznaczyć, że należy ustalić,
-która partycja jest jeden tą, którą masz zamiar używać w tym konkretnym
-przypadku.
-
-Pierwszym krokiem jest podłączenie dysku USB i określenie, którym jest
-urządzeniem. Zalecaną metodą tworzenia listy urządzeń w live-manual jest
-#{ls -l /dev/disk/by-id}#. Następnie utworzymy nową partycję, a następnie
-zaszyfrujemy ją hasłem w następujący sposób:
-
-code{
-
- # cryptsetup --verify-passphrase luksFormat /dev/sdc2
-
-}code
-
-Następnie otwieramy partycję LUKS w wirtualnym elemencie odwzorowującym
-urządzenia *{/dev/mapper}*. Można tu użyć dowolnej nazww. Używamy *{live}*
-jako przykład:
-
-code{
-
- # cryptsetup luksOpen /dev/sdc2 live
-
-}code
-
-Następnym krokiem jest wypełnienie urządzenia zerami przed utworzeniem
-systemu plików:
-
-code{
-
- # dd if=/dev/zero of=/dev/mapper/live
-
-}code
-
-Teraz jesteśmy gotowi do stworzenia systemu plików. Warto zauważyć, że
-dodajemy etykietę #{persistence}# tak, aby urządzenie zotało zamontowane w
-jako persistence store (magazyn persistence) w czasie startu systemu.
-
-code{
-
- # mkfs.ext4 -L persistence /dev/mapper/live
-
-}code
-
-Aby kontynuować naszą konfigurację, musimy zamontować urządzenie, na
-przykład w #{/mnt}#.
-
-code{
-
- # mount /dev/mapper/live /mnt
-
-}code
-
-I stwórz plik #{persistence.conf}# w katalogu głównym partycji. To jest, jak
-wyjaśniono wyżej, absolutnie konieczne. Zobacz {Plik
-persistence.conf}#persistence-conf.
-
-code{
-
- # echo "/ union" > /mnt/persistence.conf
-
-}code
-
-Potem odmontuj punkt montowania:
-
-code{
-
- # umount /mnt
-
-}code
-
-I opcjonalnie, choć może to być dobry sposób na zabezpieczenie danych, które
-właśnie dodaliśmy do partycji, możemy zamknąć urządzenie:
-
-code{
-
- # cryptsetup luksClose live
-
-}code
-
-Podsumujmy proces. Do tej pory stworzyliśmy system live z możliwością
-szyfrowania, który można skopiować na nośnik usb, jak wyjaśniono w
-{kopiowaniu hybrydowego obrazu ISO na nośnik pamięci
-USB}#copying-iso-hybrid-to-usb. Stworzyliśmy również zaszyfrowaną partycję,
-która może znajdować się na tym samym nośniku usb, aby można było go nosić
-ze sobą wszędzie i mamy skonfigurowaną zaszyfrowaną partycję, stosowaną jako
-magazyn persistence. Więc teraz, musimy tylko uruchomić system live. W
-czasie startu systemu, na live-boot poprosi nas o wpisanie hasła i zamontuje
-zaszyfrowaną partycję używaną przez opcję persistence.